Zaterdagochtend heb ik trek, kijk daar heb je wat aan. Ik geniet van een beschuit met jam en een bakje vruchtenyoghurt. Kopje thee erbij, alles gaat goed, maar die metaalsmaak blijft. Na het ochtendritueel en een wandeling door de gang, ga ik aan tafel wat zitten lezen. Het wordt een beetje een sleur. Eten, wandelen, slapen, thee, wandelen, eten, wandelen en slapen. Op deze manier kom ik het weekend door.

Maandagochtend op 8.00 uur staat de arts die me geopereerd heeft naast mijn bed. Met een simpele beweging haalt hij het verband van mijn hoofd en controleert het operatiegebied. Ook de buikwond wordt gecontroleerd. Het is nog een beetje rood en opgezwollen. De verpleegkundige zegt dat het een mooie wond is en dat het straks onzichtbaar is als het helemaal is genezen (en dat klopt). De arts zegt dat ik naar huis mag als de zaalarts is geweest. Voor de hechtingen in mijn buik moet ik een afspraak maken met de huisarts. Voor de hechtingen achter mijn oor moet ik een afspraak maken met de poli KNO en dan gelijk voor een praatje met de arts. Op de afdeling wordt de afspraak voor me gemaakt.

De zaalarts loopt om 10.00 uur binnen met in haar kielzog een aantal studenten. Dat heb je nou eenmaal in een universitair ziekenhuis. De aandacht is er voor mijn gezicht, ik moet wat gekke bekken trekken en ze controleren de bewegingen. Er wordt een beetje lacherig gefluisterd. Dat is volgens mij niet nodig want ik zit met mijn kapotte oor naar ze toe en ik versta het toch niet. Maar de mededeling dat ik naar huis mag komt wel door.

Mijn vrouw en schoondochter staan al op de gang te wachten. Mooie momenten. Want hoe goed ik ook verzorgd werd in Leiden, het is een prachtig ziekenhuis, ik ben blij dat ik naar huis mag.