15 september 2009 was het dan zover, de operatie aan de brughoektumor. De dag ervoor naar het ziekenhuis voor opname, deze keer kwam ik alleen te liggen in een kamer voor twee. Dus geen gekreun en gesteun van andere patiënten, een stuk rustiger en dat zou ik na de operatie zeker wel waarderen volgens de verplegers/verpleegsters.

Ik was voor mijn doen erg spraakzaam, zullen de zenuwen wel geweest zijn, al had ik zelf niet het idee dat ik erg gespannen was. Hartslag en bloeddruk waren maar iets hoger dan normaal. Eén van de vele assistenten in opleiding die er rondliepen kreeg de taak nog om even alles over de operatie te vertellen, zoals hoe en wat, duur en restverschijnselen, al was dit allemaal al eens besproken met de chirurg.  Er was gekozen om achter het oor(retrosigmoïdaal) te opereren, omdat de tumor op die manier het beste te bereiken zou zijn.

Heb die dag nog wel even een onderbreking gehad en als proefkonijn gefungeert voor een groep studenten, de chirurg had gevraagd of ik hier aan mee wilde werken en gezien ik toch niet veel te doen had vond ik dit goed. Zij moesten aan de hand van mijn klachten en symptomen proberen te achterhalen wat er aan de hand kon zijn. Ik hoorde later van de chirurg dat ze bij het goede waren uitgekomen, er was nog wel wat verwarring ontstaan omdat mijn linkeroog bij het na rechts kijken erg traag en spastisch bewoog, wat ook kon wijzen op wat andere aandoeningen. Maar gezien de combinatie van klachten, kwamen ze toch bij de tumor. De aandoening aan mijn ogen(nystagmus) vond de chirurg-docent een ‘interessant geval’, die ze daar niet zo vaak voorbij zien komen.

De nacht voor de operatie heb ik heerlijk geslapen, de volgende morgen was ik om half 8 wakker, mocht ik nog even mijn haar wassen en om 8 uur richting de operatiekamer. Dat was de kortste dag die ik ooit heb meegemaakt, er zat een klein uur tussen het wakker worden en onder narcose gaan. Ze zijn ruim 14 uur bezig geweest. Die avond tegen 11 uur was de operatie gedaan, ik werd overgebracht naar de Intensive Care om een nacht te blijven. Op de IC mochten mijn ouders even langskomen en werden er ook wat vragen gesteld door een arts, had ze allemaal goed, hoorde ik later. Ik weet hier alleen niks meer van. Die herinnering is blijkbaar gewist of niet opgeslagen.

De volgende dag werd ik van de IC weer teruggebracht naar de kamer en ze hadden nog gelijk ook, elk geluid leek wel tien keer zo hard binnen te komen, elke beweging was voor mijn gevoel alsof ik ineens ook tien keer zo zwaar was. Rust was op dat moment wel fijn.

Het vooruitzicht: een week lang in het ziekenhuis verblijven.