De volgende ochtend word ik wakker gemaakt omdat er weer bloeddruk en temperatuur moet worden gemeten. De drain wordt gecontroleerd en het ziet er allemaal goed uit. De dagploeg komt met leuke berichten: het infuus kan er uit, de drain van de buikwond kan er uit, de katheter kan er uit en ik moet er ook uit. Nou moet ik zeggen dat ik liever door de verpleging werd gewassen, maar dat feest ging mooi niet door (mijn lichaam herstelt eerder dan mijn hoofd, denk ik). Ik moest het zelf doen.

Laat wel de deur open, zodat we u in de gaten kunnen houden.  Benen uit bed, dat laag wordt geplaatst, pantoffels aan en voorzichtig langs de muur naar de badkamer, op een krukje. Eerst scheren en dan op een ander krukje onder de douche, goh wat was dat lekker. Ik doe wat aan, want ik heb al die tijd naakt in bed gelegen. Het bed is ondertussen verschoond en met wat hulp lig ik in een schoon bedje.

De catering komt voorbij en ik ga het maar eens proberen met een beker thee en een beschuit met jam. Het smaakt naar metaal, maar dat wist ik al van de vorige dag, dat zal nog wel even zo blijven. Maar goed, een beschuit met naar jam smakend metaal is ook voeding.

Na de tweede beker thee, koffie wil ik nog niet proberen, komt een stevige verpleegster mij uitnodigen voor een rondje lopen. Gearmd als een verliefd stel lopen we een stukje heen en weer. Wel raar hoor, ik loop erbij alsof ik gezopen heb (ervaringsdeskundige).

Tussendoor komt Lisette langs, die werkt in dit ziekenhuis en is een lotgenoot. We praten even bij, het is goed om met iemand te praten die hetzelfde heeft ondergaan. Je begrijpt elkaar.

Het lopen gaat redelijk. Ik moet ’s middags aan de arm van een andere verpleegster weer een rondje lopen en ik loop een stukje mee met het bezoek naar de lift. De gang hangt vol met spiegels zodat ze vanaf de balie de zwalkers in de gaten kunnen houden. ’s Avonds loop ik nog een rondje, niet om het eten te verteren, want dat heb ik nauwelijks op, het smaakte niet. Dat zegt meer over mij dan over het eten.

Ik heb verder geen pijn, ook geen hoofdpijn. Alleen die suis rechts is nadrukkelijk aanwezig. Een monotone suis, waar ik eerst een suis had met bellen, rinkeltjes en pingeltjes. Maar nu wel wat luider, misschien trekt het nog weg (ik weet nu dat het niet wegtrekt).